De volgende morgen lachte ze weer

Simone Signoret

De filmster, wier uitstraling vanaf haar eerste geruchtmakende creatie in Dédée d’Anvers tot en met die van Madame Rosa in Een heel leven voor je alleen maar valt te vergelijken met die van Jean Gabin, verraste in 1976 met een geheel andere zijde van haar talent. Haar autobiografie Nostalgie is ook niet meer wat het was werd zo’n succes dat het in Parijse literaire kringen de nodige rancune opwekte. Op de radio beweerde een forum van jaloerse schrijvers en recensenten dat ze geen letter van het boek zelf geschreven had. Niets bleek minder waar blijkens het proces die zij wegens smaad aanspande. Ze reageerde met het schrijven van De volgende morgen lachte ze weer. Hierin vertelt ze over haar ervaringen in de Franse literaire wereld en over de regisseurs van haar laatste films. Ze gaat uitvoerig in op het leven met haar echtgenoot Yves Montand en op haar politieke activiteiten, maar ook op heel andere dingen, zoals het altijd weer verrassende voorjaar in Parijs, bizarre belevenissen in de kamers die ze heeft bewoond, de markten en kastanjebomen van Parijs, de roman waaraan zij werkt. Dat alles op een manier die aantoont dat zij als schrijfster evenveel talent heeft als actrice.